ΤΟ ΜΕΛΑΝΧΟΛΙΚΟ ΜΕΡΟΣ

Εδώ που μένω εγώ
ο ήλιος ποτέ δεν βγαίνει
και βλέπω κάποιες φορές
τον χάρο στα σπίτια απρόσκλητο να μπαίνει.

Η καρδιά μου είναι ραγισμένη
και έχω στην ψυχή μου ένα πόνο
και έχω να δω το φως του ήλιου
σχεδόν ένα ολόκληρο χρόνο.

Κάθομαι στο σπίτι μόνη
και βλέπω απ'το παράθυρο ένα παιδί να τρέχει
αυτός ο καταραμένος ουρανός
ούτε ένα αστέρι στην αγκαλιά του δεν έχει.

Εδώ σ'αυτό το μέρος
ούτε ένα φίλο δεν έχω
και όταν είμαι στον δρόμο μόνη
φοβάμαι και πάντα σαν τρελή τρέχω.

Οι άνθρωποι πεθαίνουν
ο ένας μετά τον άλλο
και βλέπω πάντα μέσα στα σπίτια
εκείνον τον άκαρδο χάρο.

Εμείς φοράμε πάντα μαύρα
και ποτέ για κάτι δεν χαιρόμαστε
ακόμα και την ημέρα της γιορτής μας
και πάλι τον εαυτό μας λυπόμαστε.

Εδώ είναι τόσο μελαγχολικά
όσο στον κόσμο τίποτα άλλο
αφού κάποιες φορές ακόμα κι εγώ
λησμονώ εκείνον τον άσχημο χάρο...