Νόμιζα πως χάθηκαν οι ποιητές
από των ανθρώπων τις φωνές
Πλέον δεν κοιμούνται στις εκκλησιές
και τους βλέπω τις ωραίες Κυριακές
Και μου λένε ποιήματα
μέσα από τ’ άσπρα μνήματα
Και μου κάνουν παρεούλα
μέχρι την όμορφη αυγούλα
Έρχονται και κάποιες φορές
που δεν είναι και Κυριακές
Μου παρουσιάζουν τα κύματα
σαν των καραβιών τα θύματα
Συνήθως καθόμαστε κάτω από τ’ αστέρια
και τεντώνουμε προς τον ουρανό τα χέρια
Και μόλις πλησιάσουν των ανθρώπων οι φωνές
χάνονται πάλι οι ποιητές…
